|
Αγαπητέ Στέλιο ,
Σ’ ευχαριστώ που έθεσες υπ’ όψιν μου το δημοσίευμα με την συνέντευξη Μικρούτσικου στα «Νέα». Μην περιμένεις βέβαια να τον παρακολουθήσω κατά πόδας σε όσα λέει. Είναι πολλά. Είναι ολόκληρη διάλεξη. Και πρέπει να πω ότι σπάνια είδα συνέντευξη τόσο εκτενή, που να περιέχει τόσο λίγες ιδέες. Αναρωτιέμαι γιατί την έδωσε. Διαβλέπω μια σκοπιμότητα: Τις «νεώτερες εξελίξεις της μουσικής». Τις «χιλιάδες πληροφορίες» που έχει. Όλοι οι άλλοι, οι απληροφόρητοι, είναι καλοί μόνο για να κάνουν θέατρο όπως ο Λεοντής, μπελκάντο όπως ο Λοΐζος, αυτοκριτική όπως ο Ξαρχάκος και για να μιμούνται τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη. Και οι δύο τελευταίοι, είναι καλοί, μαζί με τον Βαμβακάρη, μόνο για να ζουν στο παρελθόν. Ορίστε η σκοπιμότητα απέναντί σ’ αυτούς που τον βοήθησαν να σκαρφαλώσει και εξαρχής τον περιβάλανε με γεροντικό ενθουσιασμό και ένα δεν μ’ ακούγανε, όταν τους έλεγα να φυλάγωνται από τον εκ Πατρών παπουτσωμένο γάτο, γιατί στην αρχή θα τους χρησιμοποιήσει και μετά θα τους κατουρήσει.
Ήμουνα λέει, φίλος του. Αυτό αγαπητέ, αγγίζει τα όρια του πορνό. Εκείνος και μόνο ήταν που έτρεχε ξοπίσω μου δυσκίνητος και ασθμαίνων, επιβάλλοντας μου την ανιαρή παρουσία του, ώσπου αναγκάστηκα να του κόψω την καλημέρα για να τον ξεφορτωθώ. Μόνον έτσι καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Τον θυμάμαι να συνοδεύει με το άχαρο πιάνο του, απίθανες τραγουδίστριες της πλάκας. Προοδευτικός μέχρι πλήξεως. Του ορισμένου εκείνου είδους, όπου μόνη ιδεολογία είναι η κακογουστιά και μόνος εκσυγχρονισμός το μάρκετινγκ. Σύν λίγη πρωτοπορία απ’ την προπολεμική Ευρώπη, συν λίγος Μπρεχτ να πούμε, ιδού η αλλοίθωρη φωτογραφία της «μοντέρνας», «προοδευτικής» «κουλτούρας» και του ανώμαλου παιδιού της.
Με κατηγορεί ότι το έργο μου είναι μικρό σε ποσότητα – εν σχέσει με το χρόνο που του έχω αφιερώσει- και δάνειο στο μεγαλύτερο του μέρος. Τώρα πάει γυρεύοντας ή όχι; Τα τραγούδια μου, ανόητε, μπορεί να είναι λίγα- διότι ουδέποτε αισθάνθηκα «άνετος» απέναντι στα θέματά μου – αλλά δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχα εγώ. Είναι ο φόρος μου ο προσωπικός. Ενώ οι δικές σου ανιαρές κατασκευές, άνθρωπε δυστυχισμένε και αντάξιε του ονόματος σου θα υπήρχαν κι αν ακόμη εσύ μας έλειπες, γιατί είναι γεμάτη δυστυχώς η αγορά από θορυβοποιούς που κάνουν μουσική βάσει των «πληροφοριών» και των «εξελίξεων».
Θα απορείς, αγαπητέ Στέλιο, για τον τρόπο μου. Θα σκέπτεσαι ότι στο παρελθόν, απέφυγα να απαντήσω – γραπτά τουλάχιστον – σε πολύ χειρότερες προκλήσεις. Δεν μ’ αρέσει να αντιδικώ δημόσια, πάνω σε θέματα εμφανώς στενά και προσωπικά. Εδώ όμως το πράγμα διαφέρει.
Όταν η σύμπτωση ακράτητης δραστηριότητας και απροσμέτρητης ανοησίας αποτελεί επικίνδυνη περιπέτεια για κάθε υπόθεση και για κάθε τόπο, ο λίβελος είναι ένας τρόπος. Επομένως, όλα αυτά τα γράφω για να προβάλλω όχι ιδέες προσωπικές, αλλά το φρόνημα της τέχνης μας, που τόσο δεινοπαθεί στα χέρια ανοήτων, επιπλέον δε και δραστηρίων συναδέλφων, οι οποίοι δεν υπάρχουν καλλιτεχνικά , παρά μόνο πουλώντας μας προοδευτισμό και πρωτοπορία.
Χαίρε
Διονύσης Σαββόπουλος
|
