Kokkino Mpaloni
Επισκέπτης
|
Θα ξεκιν�σω μιλώντας σας για εκείνη την αηδιαστικ� μάζα που περιφέρω στο κεφάλι μου απο τότε που γενν�θηκα. Χαρακτηρισμοί όπως "μυαλό", "νους", "εγκέφαλος", να λείπουν παρακαλώ, της δίνουν μια αξία που κι η ίδια δεν ξέρω αν τον αντέχει. Βλέπετε κι εγω παλιότερα κάπως έτσι την αντιμετώπιζα -ο ανόητος!- και έτσι της είχα αφ�σει περισσότερο χώρο κιν�σεως απ'όσο θα'πρεπε, με καταστροφικές ακόμα και σ�μερα συνέπειες. Ναι, ομολογώ πως υπ�ρξε καιρός που αυτό το σιχαμένα τυχαίο συνονθύλευμα από άχρηστα και -υποτίθεται- χρ�σιμα κύτταρα υπ�ρξε η ιδανικ� μου ερωμένη, απόλυτη, επιβλητικ� και πανέμορφη. Και δεν πέρασα κι άσκημα για να λέω την αλ�θεια -ως τη μέρα της μεγάλης της προδοσίας τουλάχιστον. Και, καταλαβαίνετε, για έναν πραγματικό χωρισμό οι συνταγές είναι κλασικές και πατροπαράδοτες. Όταν όμως προσπαθείς να ξεχάσεις μια μάζα που αναγκαστικά κουβαλάς πάνω σου και που επειδ� έτσι του �ρθε του θεού να χέσει είναι το μόνο όργανο που διαθέτεις ακόμα και για να ξεχνάς, τα πράγματα γίνονται όχι απλώς περίπλοκα αλλά σχεδόν ανυπόφορα. Και να, ακόμα και τώρα που προσπαθώ να μιλ�σω, νιώθω την στριγγ� της φων� να χτυπάει το εσωτερικό των τυμπάνων μου, προσπαθώ, προσπαθώ να μην την ακούω, σκάσε σκρόφα, τα κατάφερα. Τι έλεγα όμως; Α ναι, για την φοβερ� της προδοσία, �ταν νύχτα που λέτε, η πρώτη νύχτα που τόλμησα να ξενοκοιτάξω, μαύρα μαλλιά, δεν ξέρω αν υπ�ρχε και τίποτα άλλο � αν αυτ� με ανάγκασε και πάλι να ξεχάσω, δεν έχει σημασία, χανόμουν στην αντανάκλαση των μαλλιών, κι αυτ� ζ�λευε, ζ�λευε, την ένιωθα να φουσκώνει, ένιωθα το κεφάλι μου να πάει να σκάσει, δεν καταλάβαινα γιατί τόσο μίσος, της είχα δώσει τα πάντα κι αυτ� δε μʼάφηνε νʼαγκαλιάσω τα μαύρα μαλλιά -τόσο όμορφα �ταν που θαρρούσα πως έπρεπε να είναι στον ουρανό κι όχι εδώ κάτω στη γ�-, άτιμη, άτιμη, προδότρα, τσούλα, σκάσε επιτέλους,δεν αντέχω άλλο, θα σου δείξω εγώ μαλακισμένη, αντίο
Ο συγγραφέας του παρόντος αυτοπυροβολ�θηκε. Τα μαλλιά βρ�καν το δρόμο τους για τον ουρανό και έγιναν αστερισμός. Η Μάζα για την ώρα αγνοείται.
|