Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νεάπολη της δεκαετίας του ’60 μιά φτωχοσυνοικία τότε της Θεσσαλονίκης χαμόσπιτα αλάνες και γειτονιές ανθρώπων δεμένων μεταξύ τους μεσα στην ανέχεια να δουλεύουν να γλεντάν να καυγαδίζουν να μονοιάζουν και μείς παιδιά πολλά παιδιά ξαμολημένα στους δρόμους να παίζουμε τα καλοκαίρια απ’το πρωί μέχρι το βράδυ μέχρι να μας μαζέψουν με το ζόρι στό σπίτι . Καταλαβαίνεις τώρα διακατέχομαι κι εγώ από το σύνδρομο του χαμένου φτωχοπαράδεισου.
Μικρός μου άρεσε να στήνω μικρές θεατρικές παραστάσεις μπροστά στα άλλα παιδιά υποδυόμενος όλους τους ήρωες των αυτοσχέδιων ιστοριών μου πράγμα που ενοχλούσε τον πατέρα μου όποτε με ανακάλυπτε με τράβαγε κατευθείαν στο σπίτι υποψιάζομαι πως αυτό μου το βίτσιο τον τρόμαζε σαν προοίμιο ίσως μιάς μελλοντικής μου ομοφυλοφυλίας πράγμα γιά το οποίο αργότερα διαψεύστηκε πανηγυρικά.
Πρώτη μου μουσική μνήμη είναι η Συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη και ο Καζαντζίδης στα ραδιόφωνα κάθε Κυριακή ακόμα και σήμερα τον Καζαντζίδη μόνο Κυριακές τον αντέχω.
Ο παιδικός αιώνας πέρασε καθόλου γρήγορα, στην ώρα του θαρρώ και ύστερα ήρθε η εφηβεία η ένταση της είχε πιά μεταφερθεί μέσα σε ασφυκτικά διαμερίσματα σε κακόγουστες πολυκατοικίες και οι πρώτες μουσικές μεταπολιτευτικές απογοητεύσεις μου, κακοφορμισμένα «αντάρτικα’ και κνίτικες μπαλλάντες, γρήγορα ξεπεράστηκαν με τις ενθουσιώδεις ακροάσεις των Beatles , Rolling Stones , Pink Floyd . το μυαλό μου η καρδιά μου και το σώμα μου είχαν βρεί επιτέλους το μονοπάτι της απελευθέρωσης με τον Γιώργο Καρρά στα γρήγορα αγοράσαμε κιθάρες και αρχίσαμε να ψάχνουμε τα μαγικά ακκόρντα λίγο αργότερα έπεσε στα χέρια μου το Rise and Fall of Ziggy Stardust του David Bowie το άκουσα πρώτη φορά στα ακουστικά αργά το βράδυ ανάμεσα σε διαβάσματα γιά το Λύκειο όλοι στο σπίτι κοιμόταν όταν έβγαλα τα ακουστικά κάτι είχε αλλάξει πιά μέσα μου γιά πάντα.
Από μικρός όταν με ρωτούσανε τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να γίνω τίποτα από ένστικτο βεβαια απαντούσα πως δεν ήξερα ακόμα σιγά σιγά όμως όσο άκουγα αυτή την υπέροχη μουσική καταλάβαινα πως αν ήθελα να πραγματοποιήσω αυτήν την παιδική μου φιλοδοξία ο καλύτερος τρόπος ήταν να ασχοληθώ με την μουσική να αφοσιωθώ σ΄αυτήν και να βουτήξω μέσα της ήμουν αποφασισμένος και κάπου βαθιά μέσα μου σίγουρος ότι θα τα καταφέρω παρότι οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν όλες σκληρά εναντίον μου.
Στην Νεάπολη το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄70 εκτός από το εργατικό κίνημα το ΚΚΕ και τα λοιπά υπήρχε και μιά ζωντανή ας τη πούμε ροκ μουσική σκηνή μιά κοινότητα από υπέροχους αλητάμπουρες που είχαν γράψει στα αρχίδια τους την δήθεν πολιτική και την ίδια τους την φτώχια και τζαμάρανε με διάφορα σχήματα σε υπόγεια σε μισοερειπωμένες αποθήκες βενζινάδικων με φτηνά νοίκια κι όπου τέλος πάντων μπορούσαν να στηθούν δυό ενισχυτές και ένα ψευτοσέτ τύμπανα hard rock heavy metal punk rock τα πάντα μπορούσες να ακούσεις φτάνει να ήξερες που και πότε, οι ΜΩΒ είχαν ήδη δισκογραφήσει και ήταν θρύλοι οι ΓΚΡΟΒΕΡ ετοιμάζαν τα πρώτα τους τραγούδια που θα μπαίναν αργότερα στην θρυλική συλλογή «ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ’ εκεί γύρω ξεκινήσαμε με τον Καρρά να στήνουμε τις Τρυπες και τα πρώτα μας τραγούδια «Ασφάλεια » ,»Νταβατζής «, «‘Ασχημο όνειρο ‘ τα πρωτοπαίξαμε σε ένα live στα Πανεπιστήμια με τον συγχωρεμένο Μιχάλη Κανατίδη στην κιθάρα τον Κώστα Φλωροσκούφη στα τύμπανα και τον Γιώργο Χριστιανάκη στα πλήκτρα η συνέχεια γιά όσους μας αγαπήσαν είναι λίγο πολύ γνωστή
Τη δεκαετία 82-92 με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο πλέον στην κιθάρα πεινώντας και διψώντας ηχογραφήσαμε τρείς δίσκους και κάναμε αρκετά υπέροχα live σε περιορισμένα αλλά φανατικά ακροατήρια παρ΄’ολα αυτά έκανα διάφορες δουλειές γιά να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου και να συνεχίζω μάζευα σταφύλια στη Κρήτη, σερβιτόρος Dj εργάτης μα πάντα στο βάθος μουσικός με πίστη συνείδηση και ελπίδα.
Μετά το ΄93 το σκηνικό με τις Τρύπες άλλαξε αναπάντεχα? Ίσως όχι , η επιβίωση είχε κερδηθεί μα ποιός χορταίνει μόνο με επιβίωση από εκεί και πέρα είχαμε να δείξουμε στους εαυτούς μας γιατί βρεθήκαμε εκεί που βρεθήκαμε.Ζούσαμε πιά σε μιά παρανοική χώρα που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της αποτελούνταν από φοβισμένους φτωχοδιάβολους που πίστευαν πως τίποτα καλύτερο δεν μπορούσε να τους συμβεί από το να τρώνε να χέζουν και να βλέπουν τηλεόραση όποιος μπορούσε να τους εξασφαλίσει αυτό ήταν η αρχηγάρα τους βέβαια η αισθητική η ηθική ο αυτοσεβασμός η αλληλεγγύη η αγωνία γιά εξέλιξη είχαν πάει κατά διαόλου τα βάλαμε με όλους και με όλα τις φάγαμε αλλά δώσαμε κιόλας δόξα το θεό το γλεντήσαμε το ευχάριστο ήταν ότι πολύς κόσμος το γλεντούσε μαζί μας.
«Δεν πρόκειται ποτέ να μείνω μόνος στην χειρότερη περίπτωση θά ‘μαι με το θεό» ,αυτή η φράση του Henry Miller με σημάδεψε από έφηβο πάντα πορεύομαι με φίλους και φίλοι είναι αυτοί που μαζί κοιτάνε στο ίδιο σημείο του ορίζοντα και πηγαίνουν σκουντουφλωντας προς τα κει χαρούμενοι. Ο άντρας που διεγείρει την δημιουργικότητα μου είναι ο φίλος η γυναίκα που διεγείρει την δημιουργικότητα μου είναι ο έρωτας ‘η μήπως όλα είναι έρωτας; Αντε βγάλε άκρη. Και οι πιό μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν στη ζωή εννοώ γιατί στο σινεμά στα βιβλία και στην καλλιτεχνική φαντασία γενικώς τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν και καλύτερα. Ο έρωτας με τις Τρύπες κάποτε τέλειωσε και ο καθένας ξέρει πόσο δύσκολο είναι να σαλπάρεις αφήνοντας πίσω σου το ομορφότερο λιμάνι που έχεις συναντήσει και να το βλέπεις να χάνεται στις φλόγες η φωτιά στο λιμάνι που λέει κι ο Παύλος στα Σπαθιά.Αν αγαπάς τη θάλασσα δεν έχεις καιρό γιά νοσταλγία και η μουσική είναι θάλασσα πως να βολευτείς σε ένα καναπέ στη μέση του ωκεανού.Δε ταξιδεύω στη τύχη πιό πολύ πηγαίνω νοιώθοντας πως ένα τυχερό πνεύμα με προσέχει.
Και ήρθε ο καιρός της ALLTOGETHERNOW , η πρώτη μας απόπειρα με τον Χριστιανάκη και τον Ασκληπιό να πειράξουμε την παράδοση στο soundtrack του Καρκανεβάτου «Χώμα και νερό» ,ο «Βραχνός Προφήτης» του Μπάμπη και του Θανάση,καινούργιοι και παλιοί σύντροφοι ο Τίτος Καργιωτάκης ο Χρήστος Χαρμπίλας ο Βελιώτης ο Ντίνος Σαδίκης ο Bill και ο Στέφανος ο Λαζαρίνος οι Επισκέπτες ο Ψαραντώνης κι ο Ψαρογιώργης όπου νάναι θα κυκλοφορήσουμε και το δίσκο του ο Τσιτσάνης και ο Καζαντζίδης της Κυριακής επέστρεψαν γιά να πάρουν το αίμα τους πίσω σε μιά Ελλάδα που τα έχει φτύσει στην κυριολεξία εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να συννενοηθεί πιά ούτε με την ίδια του την σκιά καμμιά εικοσαριά νοματαίοι παλεύουμε να συντονιστούμε και να φτιάξουμε μουσική που να κουβαλάει ζωντανή μνήμη και να προχωράει κοιτάζοντας μπροστά.
Το αν καταφέρνουμε κάτι ή όχι λίγο με νοιάζει αυτό που με γεμίζει είναι που μπορώ ακόμα να παίρνω φόρα και να κουτουλάω πάνω στα ντουβάρια της νεοελληνικής ανοησίας ακόμα κι αν δεν ανοίξω καμμιά τρύπα είναι ένας αξιοπρεπής τρόπος να τρώω τα μούτρα μου.
Ο τελευταίος μου έρωτας λέγεται Διώνη και δεν είναι ένα αλλά πέντε κορίτσια από την Ήπειρο που τραγουδάνε πολυφωνικά τον τελευταίο χειμώνα δουλέψαμε μαζί σκληρά και το αποτέλεσμα φάνηκε στο soundtrack της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά» που κυκλοφορεί κι αυτό από την Alltogethernow.Τις βλέπω να εντάσσονται σιγά σιγά μέσα στο ηχητικό τοπίο των Επισκεπτών ακόμα και αν αυτό σημαίνει ακόμα δυσχερέστερες οικονομικές συνθήκες γιά την επιβίωση μιάς τόσο πολυμελούς μπάντας σε τόσο άγριες εποχές συνεχίζουμε λοιπόν οι μουσικοί τρέχουν από δω κι από κει γιά τα προς το ζειν αλλά γιά όλους οι Επισκέπτες είναι η πρώτη τους έννοια και αυτό με γεμίζει με την υπέροχη αίσθηση του κερδισμένου χρόνου.
Η Alltogethernow είναι μία δισκογραφική εταιρία που προσπαθεί να σταθεί απ΄τη μιά ανάμεσα από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες-που από παραγωγοί μουσικών έργων κατάντησαν εφημεριδοπώλες πληρώνοντας έτσι την αισχροκέρδεια και την σκουπιδολαγνεία τους- και από την ‘επαναστατική» λογική εντύπων σαν το δικό σας από την άλλη που υποστηρίζουν το free downloading . Κάπου ανάμεσα στεκόμαστε λοιπόν εμείς έχοντας υπόψη μας ότι ο κόσμος μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς ,εμείς όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον κόσμο.
Η Θεσσαλονίκη της 10ετίας του ΄80 δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με την Θεσσαλονίκη του 2009. Φτάνει να σταθείς στις όχθες της Τσιμισκή ένα Σαββατόβραδο και να χαζεύεις όλες αυτές τις ορδές των γλεντζέδων που στριμώχνονται σε αυτοκίνητα δανεισμένα από τράπεζες σε ατέλειωτα traffic με τα σκυλάδικα στο στερεοφωνικό κάργα να χάσκουν νομίζοντας πως διασκεδάζουν ένα αργοκίνητο ποτάμι ηλιθιότητας.Οι ψηφοφόροι του Ψωμιάδη οι πιστοί του Άνθιμου σκυλάδικο και Ορθοδοξία θεέ και κύριε.Τρομάζω καμμιά φορά όταν σκέφτομαι τι μπορεί να κρύβουν αυτοί οι άνθρωποι πίσω από το φερετζέ του εθνικισμού και της θρησκοληψίας.Ο ‘Ανθιμος έμαθα ότι είναι εναντίον της φορολόγησης της εκκλησιαστικής επιχειρηματικότητας γιατί τα κέρδη της λέει τα δίνουν υπέρ των φτωχών -εννοεί μερικά συσσίτια που μοιράζει η Εκκλησία?-ενώ όλοι ξέρουμε πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο πραγματικά θα έτρωγε και θα έπινε στην υγειά του όλη η πόλη γιά αρκετά χρόνια χωρίς να χρειάζεται καν να δουλεύει κανείς. Γειά χαρά και ο σοσιαλισμός μαζί σας!!!
Γ.Α.
