Με αφορμή τη συναυλία του στην Ικαρία (13/2), οΓιάννης Αγγελάκας μιλά στοikariamagγια την πρόσκληση που δέχτηκε, τη σημερινή κατάσταση, τη νεολαία και τη δική του ελεύθερη πτήση
Η Τέχνη πρέπει από μόνη της να είναι ανατρεπτική. Μπορείς να ανεβάσεις το πνευματικό ή το αισθητικό επίπεδο ανθρώπων, να δουν την καθημερινότητά τους αλλιώς. Ειδάλλως δεν υπάρχει η Τέχνη, είναι νεκρή.
Ο Γιάννης Αγγελάκας γράφει με αφορμή τη σειρά αυτών των βιβλίων — cd για τον Παναγιώτη Κουνάδη : Επιτέλους μια έκδοση που ανασύρει προσεκτικά με αγάπη και βαθιά γνώση το χρυσάφι των απαρχών του λαϊκού μας τραγουδιού, το θησαυρό που βρίσκεται θαμμένος κάτω από αμέτρητους τόνους μολυσμένων υποπροϊόντων που παρήγαγε ανενόχλητο τις τελευταίες δεκαετίες το καρκίνωμα του λεγόμενου σύγχρονου νεοελληνικού πολιτισμού
Πριν μερικά χρόνια, όταν το σύνθημα ήταν «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου», εκείνος τραγουδούσε «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Τώρα, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, ο Γιάννης Αγγελάκας κάνει μια παράξενη ευχή.
Συνέντευξη στο περιοδικό Schooligans , του 2005 , παλιά αλλά καλή! Ναι, άλλος επιτυχημένος και άφραγκος ο Μανώλης! Γιατί ήταν άνθρωπος που μίλαγε και ενοχλούσε… Μου ‘μαθε πάρα πολλά η παρέα μαζί του. Υπήρχαν εποχές που μέναμε στο ίδιο δωμάτιο και μοιραζόμασταν ένα πιάτο φαΐ. Μετά νοίκιασε ένα σπίτι μόνος του και επειδή αυτός έπαιρνε που και που τίποτα λεφτά από την ΑΕΠΙ, βοηθούσε κι εμένα. Θυμάμαι ότι μπορεί να άνοιγα την πόρτα του σπιτιού μου και να έβρισκα από κάτω ένα πεντοχίλιαρο. Καταλάβαινα ότι είχε περάσει ο Μανώλης.
Απο ‘δώ και πάνω δε φοβάμαι…Συνέντευξη στο περιοδικό Ζενίθ.
Ήταν και άλλες εποχές. Η εποχή που μεγαλώσαμε εμείς ήταν λιγότερο καταναλωτική, χωρίς τηλεόραση, δεν κλεινόταν ο κόσμος μέσα, η Θεσσαλονίκη από τη μεταπολίτευση μέχρι το 1984 ήταν «φλεγόμενη πόλη» -για μια δεκαετία ήταν υπέροχη!
Συναντήθηκαν δισκογραφικά το 2005 στις «Ανάσεs rων λύκων» και τάραξαν τα λιμνάζοντα ύδατα με ηλεκτρονικέs δοξαριέs και σκοτεινούs στίχους. Προσδεθείτε. Το ίδιο επιχεiρούν και στη συζήτηση ηου ακολουθεί.
«Δεν πρόκειται ποτέ να μείνω μόνος στην χειρότερη περίπτωση θά ‘μαι με το θεό» ,αυτή η φράση του Henry Miller με σημάδεψε από έφηβο πάντα πορεύομαι με φίλους και φίλοι είναι αυτοί που μαζί κοιτάνε στο ίδιο σημείο του ορίζοντα και πηγαίνουν σκουντουφλωντας προς τα κει χαρούμενοι.
