“Τότε στη Θεσσαλονίκη η παραλιακή ήταν ένα κοινόβιο για όλες τις κουλτούρες της νεολαίας: φρικιά, χίπηδες, πάνκηδες… Έβραζε ο τόπος και εκεί φτιάχτηκαν οι χαρακτήρες μας. Στη γενιά μου βλέπω ακόμα ανθρώπους που είναι 50 και 60 χρονών και έχουν καταφέρει να κρατήσουν ακόμα κάτι από εκεί, δηλαδή δεν αφομοιώθηκαν εντελώς από τη μηχανή την οικονομική που έχει στηθεί τώρα και μας χτυπάει σε κάθε βήμα”
“Δεν ζω αποσπασματικά, frame by frame που λένε οι κινηματογραφιστές. Έχω την αίσθηση μιας μαγικής συνέχειας των στιγμών που δημιουργούν με την κίνησή τους ένα συμπαγές ολόγραμμα που θα ολοκληρωθεί όταν πεθάνω και τότε θα φανεί: ή όλα ήταν σωστά ή όλα ήταν λάθος.”
Ο Γιάννης Αγγελάκας μιλάει στον Οδυσσέα Ιωάννου στο protagon.gr
“Προτιμώ να πηγαίνω παραπέρα και να φτιάχνω το δικό μου σύμπαν, το δικό μου κόσμο, τις δικές μου παρέες, ν’ ακούμε τις δικές μας μουσικές, να φτιάχνουμε τις δικές μας μουσικές και να έχουμε το δικό μας τρόπο επικοινωνίας. Γιατί όποτε πας να βγεις παραέξω στο “κυρίως ρεύμα” βλέπεις να επικρατεί μεγάλη αλητεία. Τώρα με την κρίση ίσως διορθώθηκε λιγάκι αυτό αλλά αν πας λίγο πιο εκεί τις νιώθεις τις …Ανάσες των Λύκων.”
Με αφορμή τη συναυλία του στην Ικαρία (13/2), οΓιάννης Αγγελάκας μιλά στοikariamagγια την πρόσκληση που δέχτηκε, τη σημερινή κατάσταση, τη νεολαία και τη δική του ελεύθερη πτήση
Η Τέχνη πρέπει από μόνη της να είναι ανατρεπτική. Μπορείς να ανεβάσεις το πνευματικό ή το αισθητικό επίπεδο ανθρώπων, να δουν την καθημερινότητά τους αλλιώς. Ειδάλλως δεν υπάρχει η Τέχνη, είναι νεκρή.
Ο Γιάννης Αγγελάκας γράφει με αφορμή τη σειρά αυτών των βιβλίων – cd για τον Παναγιώτη Κουνάδη : Επιτέλους μια έκδοση που ανασύρει προσεκτικά με αγάπη και βαθιά γνώση το χρυσάφι των απαρχών του λαϊκού μας τραγουδιού, το θησαυρό που βρίσκεται θαμμένος κάτω από αμέτρητους τόνους μολυσμένων υποπροϊόντων που παρήγαγε ανενόχλητο τις τελευταίες δεκαετίες το καρκίνωμα του λεγόμενου σύγχρονου νεοελληνικού πολιτισμού
Πριν μερικά χρόνια, όταν το σύνθημα ήταν «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου», εκείνος τραγουδούσε «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Τώρα, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, ο Γιάννης Αγγελάκας κάνει μια παράξενη ευχή.
Συνέντευξη στο περιοδικό Schooligans , του 2005 , παλιά αλλά καλή! Ναι, άλλος επιτυχημένος και άφραγκος ο Μανώλης! Γιατί ήταν άνθρωπος που μίλαγε και ενοχλούσε… Μου ‘μαθε πάρα πολλά η παρέα μαζί του. Υπήρχαν εποχές που μέναμε στο ίδιο δωμάτιο και μοιραζόμασταν ένα πιάτο φαΐ. Μετά νοίκιασε ένα σπίτι μόνος του και επειδή αυτός έπαιρνε που και που τίποτα λεφτά από την ΑΕΠΙ, βοηθούσε κι εμένα. Θυμάμαι ότι μπορεί να άνοιγα την πόρτα του σπιτιού μου και να έβρισκα από κάτω ένα πεντοχίλιαρο. Καταλάβαινα ότι είχε περάσει ο Μανώλης.
