Κανείς δεν πίστευε, δεν περίμενε τότε, το 2005, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν Οι Ανάσες των Λύκων ότι θα είχαν τέτοια απήχηση. Πολλοί μάλιστα έλεγαν ότι ο Αγγελάκας σάλταρε, το χει χάσει, δεν ξέρει τι να κάνει μετά τις Τρύπες και άλλα τέτοια συναφή. Ήταν πολλοί αυτοί που «στράβωσαν» με αυτή τη δουλειά, αλλά ακόμα περισσότεροι αυτοί που την αγάπησαν. Και την αγάπησαν φανατικά!

Κανείς ή μάλλον λίγοι ήξεραν τον Νίκο Βελιώτη και το μουσικό «ψάξιμό» του. Ίσως μερικοί μυημένοι στην εναλλακτική ηλεκτρονική σκηνή του ΄80 -΄90 να είχαν αντιληφθεί τις συμμετοχές του στη δισκογραφία της Wipeout και της ηρωικής Elfish  Products (ή Records?) αλλά μετά τους In  Trance ’95 εγώ τουλάχιστον, που ζω και στην επαρχία, ομολογώ ότι δεν είχα ακούσει κάτι παραπάνω.

Όμως, η σχέση αυτών των δύο μουσικών κόσμων-ανθρώπων με κοινό παρανομαστή το ψάξιμο στην ψυχή και τη μουσική, τη φιλία, την τόλμη, το χιούμορ και την άποψη για τα πράγματα -μουσικά και μη- έφτασε μετά από 10 τόσα χρόνια να μας ξαναβάζει στο τριπάκι με αυτόν εδώ τον δίσκο.

Κανείς δεν ξέρει πού θα έφτανε (ή πού θα φτάσει ενδεχομένως;) αυτή η μπάντα, που από τις αρχές του εγχειρήματος Λύκοι έχει αλλάξει αρκετά με μουσικούς που ήρθαν, όπως ο Βασίλης Μπαχαρίδης και ο Coti  Κ. , των οποίων η συμμετοχή έφτασε την μπάντα σε κορυφαίο σημείο, ηχητικό και ψυχικό, που είναι καταγεγραμμένο σε αυτόν τον δίσκο.

Εύχομαι να μη σταματήσουν ποτέ.