| Τους βλέπω… Να χτυπιούνται και να κραυγάζουν με όλη τους τη δύναμη… Εκσφενδονίζεται ο πόνος… Τρυπά την ψυχή μου… Με μίσος… Διαπερνάει τα μέσα μου…
Δεν μου είναι εύκολο πια , να αντισταθώ στον πόνο… Πρόσωπα που φεύγουν ξαφνικά… Πρόσωπα που μένουνε πλαστά… Ομοιώματα της φρίκης με διαλάνε…
Σαν εκτελεστές της ζωής της ίδιας… Κυβερνούν οι γελοίοι βασιλείς της αθλιότητας… Όταν τα ρολόγια σημάνουν την ώρα της ελευθερίας… Όταν η πυξίδα δείξει το δρόμο της δικαίωσης… Σκέφτομαι πως θα΄ναι αργά… Το δηλητήριο αυτού του κόσμου θα’χει διαπεράσει στις τσακισμένες φλέβες μου…
Και ίσως πάλι… Όταν τα πράγματα πάνε προς το καλό… Μέχρι τότε θα μ’έχουν βρει νεκρό
|
